Prolog

"Ludzie to więcej niż emocje

.Mają myśli i powody,by postępować tak,jak postępują."

~Veronica Rossi "Przez Burze Ognia"

Delikatnie otworzyłam oczy. Usiadłam na łóżku i momentalnie chwyciłam się za głowę. Bolała. Bolała cholernie. "Gdzie ja jestem?" pomyślałam. Chciałam wstać ale coś mi nie pozwoliło. Byłam podpięta do kroplówki. Dopiero teraz zorientowałam się, że jestem w szpitalu, w białej sali. Ostrożnie zsunęłam z siebie białą kołdrę, właściwie wszystko było tu białe, i dokładniej przyjrzałam się pomieszczeniu. Naprzeciwko łóżka wisiało lusterko. Jego kształt przypominał jajko a ramka, jak podejrzewam, była biała ale jakimś cudem lekko zszarzała. Na głowie miałam bandaż. Na prawej ręce też widniał opatrunek. Jakim cudem się tu znalazłam? Co się ze mną stało? Miałam tyle pytań na które nie znałam odpowiedzi. Na stoliczku, który znajdował się bardzo blisko łóżka stał mały, biurowy kalendarzyk. 10 czerwca 2014 rok. Siedziałam tu cały rok. Nieprzytomna. Super! 

Kompletnie nic nie pamiętam. No... Nie do końca nic. Wiem jak mam na imię, nazwisko i od jakiejś minuty wiem, że mam szesnaście lat. Tak strasznie czekałam, na szesnaste urodziny, a z tego co widzę spędziłam je w szpitalu. Obok kalendarza leżał różowy notesik. Cały pusty. Przy nim jakieś zapiski na osobnych kartkach oraz długopis. Ostrożnie, by nie zniszczyć szpitalnego sprzętu usiadłam po turecku i otworzyłam go na pierwszej stronie. Postanowiłam, że muszę sobie wszystko przypomnieć. Pstryknęłam więc długopisem i zaczęłam pisać.

Nazywam się Alexandra Waters. Mam 16 lat, jak się przed chwilą dowiedziałam. 

Wychowuje mnie ojciec gdyż mama zginęła w wypadku. Mam starszego brata, Liama.

Z tego co pamiętam lubię czytać książki, (Cholera, chętnie bym teraz jakąś poczytała)

oglądać filmy i grać na gitarze. Od urodzenia mieszam w Los Angeles. 

Obecnie znajduję się w szpitalu. Nie mam pojęcia z jakiego powodu. 

Wiem, że chodziłam do publicznego gimnazjum w którym było mi właściwie dobrze. 

 Miałam przyjaciół i

Oderwałam długopis od kartki gdyż drzwi się otworzyły. Do środka wszedł wysoki mężczyzna. Wyglądał na czterdzieści lat i zdawało mi się, że gdzieś go już widziałam. 

-Tata?-zapytałam niewyraźnie. 

On spojrzał na mnie a łzy zaczęły spływać po jego policzkach. 

-Córeczko!-wyjąkał po czym usiadł na łóżku obok mnie i delikatnie mnie przytulił. 

~.~